Σήμερα θα είμαι λιτός και περιεκτικός. Γιατί κάποιες ατάκες έχουν γίνει τόσο κλισέ, που χρειάζεται επιτέλους να πάμε παραπέρα. Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας λοιπόν.
~ Ο Αλφόνσο κρατούσε απαλά το χέρι της Κλημεντίνης. Πάνω και ολόγυρα τους απλωνόταν το σπινθηροβόλο ψηφιδωτό του νυχτερινού ουρανού. Τα αστέρια τρεμόπαιζαν όπως οι καρδιές τους. Ήταν η πρώτη τους έξοδος και όλα είχαν πάει μοναδικά – ήταν σαν ένα όνειρο, υφασμένο σε αραχνοΰφαντο ιστό, από κείνα που φοβάσαι να αγγίξεις μήπως σπάσουν. Η…
Read more
Η δεκαετία του 30 όδευε προς το ζοφερό της φινάλε, ο κόσμος έβλεπε τα σύννεφα του πολέμου να τον εγκολπώνουν σε έναν ασφυκτικό κλοιό, και στη διάπυρη Βρετανία ένας σκηνοθέτης ετοιμαζόταν να κάνει το άλμα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Είχε ένα χαρακτηριστικό τρόπο βαδίσματος και μία ακόμα πιο χαρακτηριστική προφορά – μιλούσε αργά, τονίζοντας…
Read more
Πρόσφατα σχόλια