Αποσπάσματα από το βιβλίο «Χαμογέλα Ρε… Τι Σου Ζητάνε;» Η νύχτα της 21ης Απριλίου «Θα πήγαινα λοιπόν στο Βόλο, να οργανώσω την περιφρούρηση της συγκέντρωσης, γιατί είχαμε πληροφορίες όχι θα χτυπούσαν οι παρακρατικοί… Κει που κοιμόμουνα λοιπόν ήσυχα-ήσυχα, ακούω κουδούνι. Σηκώνομαι, ανοίγω, βλέπω το σύντροφο που μιλούσε στη σπουδάζουσα. Λέω, τι συμβαίνει; Μου λέει, κατέβασαν…
Read more
Για τις αισθήσεις Είμαι ένας τσοπάνος. Το κοπάδι μου είναι οι σκέψεις μου, Και οι σκέψεις μου είναι όλες αισθήσεις. *** Πόσο δύσκολο, αλήθεια, είναι να είσαι ο εαυτός σου και να μη βλέπεις παρά μόνο το ορατό! *** Σε σχέση με την αφή -προγενέστερη αίσθηση- τι είναι αλήθεια η όραση; Μια τηλεπαθητική (;) αφή,…
Read more
“We’ll laugh at that old bloodshot moon in that burgundy sky” Απόψε παρουσιάζω μια σειρά κειμένων που χρωστάω στον εαυτό μου εδώ και πολλά χρόνια. Μοιάζουν με αφιερώματα – στην πραγματικότητα πρόκειται για μια κατάθεση αγάπης για έναν από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Η ιστορία του Τομ Γουέιτς… δοσμένη με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Μια παρουσίαση…
Read more
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιαπωνικής λογοτεχνίας είναι η ικανότητά της να παρουσιάζει καθημερινές σκηνές με έναν ονειρικό, σχεδόν εξωπραγματικό τρόπο. Μοιάζει με την εμπειρία που όλοι έχουμε μοιραστεί, σποραδικές έστω στιγμές, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όταν δεν είμαστε βέβαιοι αν ονειρευόμαστε ή όχι. Κοιτάζουμε με απορία γύρω μας και οι όψεις των πραγμάτων μοιάζουν ν’ ακροβατούν…
Read more
«Φαίνεται ότι μονάχα με τη συνείδηση βιώνουμε το χρόνο. Ένα μωρό δεν κατέχει την έννοια του χρόνου. Δε γνωρίζει ότι ο χρόνος περνάει. Δεν καταλαβαίνει το θάνατο. Το ασυνείδητο του ενήλικου είναι παρόμοιο. Σε ένα όνειρο δεν υπάρχει χρόνος και η τάξη της χρονικής διαδοχής αλλάζει, γεγονός που ανατρέπει τις σχέσεις αιτιών κι αποτελεσμάτων. Δεν…
Read more
Τ’ όνομά της ήταν Θεώνη Δρακοπούλου – μα η γενιά της έμαθε να την αποκαλεί Μυρτιώτισσα. Η γενιά των απαρχών του εικοστού αιώνα, ως τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Πρώτα συγκίνησε τα πλήθη που είχαν την τύχη να τη δουν να ερμηνεύει στη θεατρική σκηνή την Οφηλία και τη Δυσδαιμόνα του Σαίξπηρ. Και έπειτα ήρθαν οι…
Read more
Ήταν ένα από τα πιο κρύα βράδια του χειμώνα, πριν λίγα χρόνια. Διάβαζα το «Μαγικό Βουνό» του Τόμας Μαν σε ένα σπίτι δίχως θέρμανση και με παράθυρο ανοιχτό ώστε να μπαινοβγαίνουν οι γάτες (δεν ήθελα να τις αφήσω έξω στο κρύο). Είχα κουκουλωθεί, θυμάμαι, με δυο κουβέρτες και κασκόλ τυλιγμένο μέχρι πάνω, γύριζα τις…
Read more
Γράφω με τρεμάμενα απ’ τη συγκίνηση χέρια. Ήταν μια αποστολή για την οποία άξιοι συνεργάτες έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Μα τα κατάφερα – και πλέον βρίσκονται στην κατοχή μου σπάνια βιβλία που δεν είχαν δει ποτέ το φως της μέρας, καταχωνιασμένα στα άδυτα απόκρυφων βιβλιοθηκών, σκαμμένων στα βάθη της γης, περιχαρακωμένα στα υποχθόνια…
Read more
[Οδηγίες ανάγνωσης: η σημερινή παρουσίαση διαβάζεται ανάποδα. Τα ακόλουθα αποσπάσματα διαβάζονται με αντίστροφη σειρά παραγράφων/διαλόγων (η τελευταία παράγραφος διαβάζεται πρώτη και ο τελευταίος διάλογος πρώτος). Όσο αφορά το υστερόγραφο στο τέλος: διαβάζεται μόνο μέσα από καθρέπτη και από κάτω προς τα πάνω για κάθε πρόταση! Γιατί τα ξεχωριστά βιβλία χρειάζονται ξεχωριστές παρουσιάσεις!] ητπέρθακ νοτ όπα…
Read more
Πολύ λίγες παιδικές ιστορίες θυμάμαι από τα χρόνια της “Γλώσσας” του Δημοτικού… Ανάμεσά τους ξεχωρίζει “Το Μικρό Κάπα και το Μεγάλο Κάπα από την Καππαδοκία”, του Ευγένιου Τριβιζά. Δίχως πολλή σκέψη, είπα να το μοιραστώ. «Ζούσαν κάποτε στην Καππαδοκία δύο κάπα. Ένα κάπα μικρό και ένα Κάπα κεφαλαίο. Το μικρό κάπα ήταν καλόκαρδο, καλόβολο και…
Read more
Πρόσφατα σχόλια