Τέλος δεκαετίας 70. Μεταβατική περίοδος. Τα ερωτηματικά είχαν επιστρέψει – και σκόρπιζαν σαν παγερή βροχή. Το τοπίο είχε θολώσει και ο ορίζοντας θαβόταν στην ομίχλη. Και μια κακή σκιά τον ακολουθούσε όπου κι αν πήγαινε. Η προοπτική μιας ακόμα περιοδείας προκαλούσε δυσφορία στον Waits. «Να βγεις πάλι στον δρόμο για οχτώ μήνες, να στέκεσαι…
Read more
Η συγκέντρωση των φώτων της δημοσιότητας είναι πάντα δίκοπο μαχαίρι. Ήταν αναπόφευκτο όμως, όταν ανακοινώθηκε πριν λίγα χρόνια πως μια μεγάλη πολυεθνική εταιρία ετοιμάζει τηλεοπτική σειρά με θέμα τις ιστορίες του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, να πέσουν όλα τα φώτα πάνω στην επερχόμενη παραγωγή. Κάποιοι ενθουσιάστηκαν, άλλοι αντιμετώπισαν την προοπτική της συγκεκριμένης σειράς με σκεπτικισμό.…
Read more
ΚΟΥΣΑΝΑΓΚΙ: «Κάποιες φορές νιώθω πως δεν είμαι αυτή που νομίζω πως είμαι… Σα να έχω πεθάνει από παλιά και κάποιος να πήρε τον εγκέφαλό μου και τον έβαλε σε αυτό εδώ το σώμα… Ποιος ξέρει. Ίσως να μην υπήρξε ποτέ ένας αληθινός εαυτός μου, για τον οποίο θα μπορούσα να λέω πως “είμαι εγώ”… Ίσως…
Read more
Οι Γάλλοι στη διάρκεια της δεκαετίας του 60 το ονόμασαν “μαύρο φιλμ”. Ήταν ένα μπάσταρδο που για δύο δεκαετίες αλώνιζε τα σκιερά κινηματογραφικά στενά στις πίσω γειτονιές των ΗΠΑ. Τις γειτονιές που δεν μιλάνε για ευημερία και πρόοδο και δεν υμνούν την παντοδυναμία της αναδυόμενης πολιτικής υπερδύναμης των καιρών. Επιλέγουν τα σκοτεινά σημεία, ξεδιπλώνουν αφανέρωτες…
Read more
Μοναχικότητα ή μοναξιά; Ελευθερία ή φυλακή; Ευλογία ή κατάρα; Σήμερα θα ταξιδέψουμε στον αληθινό κόσμο του βιβλιοφάγου. Στην καρδιά του καλλιτέχνη. Στην ψύχη που φωνάζει: «θέλω συντροφιά!» και στη σκέψη που αντιμιλά: «αφήστε με μόνο!» Που τελειώνει η μοναχικότητα και που αρχίζει η μοναξιά; Ποια είναι τα σύνορα ανάμεσα στο Εγώ και το Εμείς; Είναι…
Read more
Ήδη από τα μισά του εικοστού αιώνα η έννοια της «δυστοπίας» είχε μπει για τα καλά στο λεξιλόγιό μας. Μια λέξη που έμοιαζε ν’ αναδύεται από τις στάχτες δύο παγκοσμίων πολέμων, την αποφορά τρομακτικών ολοκληρωτικών καθεστώτων και τον φόβο αναδυόμενων τεχνολογικών κινδύνων που έφερνε η εποχή που ξημέρωνε. Μια λέξη που συνιστά γέννημα-θρέμμα του πνεύματος…
Read more
Τελευταίος και καταϊδρωμένος, είδα χθες το “Once Upon a Time in Hollywood” – και σκέφτηκα “και δεν γράφω δυο λόγια”; Να σημειώσω εδώ πως ανήκω σε εκείνους που εκτιμούν το συνολικό έργο του Ταραντίνο (παρά τις κάποιες ενστάσεις) και συγκαταλέγω αμφότερα τα “Pulp Fiction” και “Inglourious Basterds” στα έργα-ορόσημα των 90’s και 00’s αντίστοιχα. Προσοχή:…
Read more
«Ποιος πρόγονος μιλάει μέσα μου; Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο νου και στο σώμα μου… Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορώ να είμαι ένα πρόσωπο μόνο. Είμαι ικανός να αισθάνομαι αναρίθμητα πράγματα ταυτόχρονα… Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι… αυτό είναι το κακό της εποχής μας… Το μονοπάτι της καρδιάς είναι σκεπασμένο με σκιές. Χρειάζεται…
Read more
Ένα αφιέρωμα στην ταινία “Με Κομμένη την Ανάσα” του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ [Τόπος: μικροσκοπικό δωμάτιο στο διαμέρισμα της Πατρίσια. Ο Μισέλ και η Πατρίσια στο κρεβάτι] ΜΙΣΕΛ: “Θα άφηνες κάποιον άλλο άντρα να σε χαϊδέψει;” [τη χαϊδεύει απαλά] ΠΑΤΡΙΣΙΑ: “Ξέρεις… είπες πριν ότι φοβάμαι. Αλήθεια είναι – φοβάμαι. Επειδή θέλω να με αγαπάς. Μα, την ίδια…
Read more
[Τόπος: Αυλή στο σπίτι του Θόδωρου. Ο Θόδωρος παρέα με τρεις φίλους του. Μεσημεράκι.] ΘΟΔΩΡΟΣ: “Να μωρέ παιδιά… Από νωρίς είχα πάει στον κινηματογράφο να δω ένα έργο… Ύστερα, πήγα στην αγορά να ψωνίσω κάτι. Καθώς γύριζα, επεσα μεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Πώς τη σκαπουλάρησα βρε παιδιά, ένας Θεός το ξέρει.” ΦΙΛΟΣ 1 [δεξιών πεποιθήσεων]:…
Read more
Πρόσφατα σχόλια