Tag: αφιερώματα

Enter the rabbit's lair...

Φρίντριχ Νίτσε : Η μοναξιά του φιλοσόφου

Ένα μεγάλο αφιέρωμα στη σκέψη και τη φιλοσοφία του Φρίντριχ Νίτσε [μέρος Ι] «Ο άνθρωπος που δεν θέλει ν’ ανήκει στη μάζα χρειάζεται μόνο να πάψει να είναι βολικός απέναντι στον εαυτό του· να ακολουθεί τη συνείδησή του, η οποία του φωνάζει: “να είσαι ο εαυτός σου – όλα αυτά που τώρα κάνεις, σκέφτεσαι, επιθυμείς,…
Read more

Η Δυστοπία και η ιστορία της σε λογοτεχνία και κινηματογράφο

Ήδη από τα μισά του εικοστού αιώνα η έννοια της «δυστοπίας» είχε μπει για τα καλά στο λεξιλόγιό μας. Μια λέξη που έμοιαζε ν’ αναδύεται από τις στάχτες δύο παγκοσμίων πολέμων, την αποφορά τρομακτικών ολοκληρωτικών καθεστώτων και τον φόβο αναδυόμενων τεχνολογικών κινδύνων που έφερνε η εποχή που ξημέρωνε. Μια λέξη που συνιστά γέννημα-θρέμμα του πνεύματος…
Read more

李白… Λι Πο. Πίνοντας ολομόναχος στη φεγγαράδα

«Μια κούπα με κρασί ανάμεσα σε λούλουδα. Πίνω μονάχος δίχως να ‘ναι αντίκρυ μου ένας φίλος. Υψώνοντας την κούπα προσκαλώ τη φωτεινή σελήνη• Μ’ αυτήν και τη σκιά μου — λέω— θα ‘μαστε τρεις.» Σήμερα επιθυμώ να μιλήσω για σένα, φίλε απ’ τα παλιά. Και θέλω να πιω κρασί στους στίχους σου, τους λουσμένους στο…
Read more

Η Ιστορία των Cure. Κεφάλαιο 2: Τα γιορτινά χρόνια

Αναγέννηση Τα πάντα έδειχναν να έχουν τελειώσει. Το συγκρότημα έφτανε στο τέλος του δημιουργικού του κύκλου, πνιγμένο σε μια μαύρη, παχύρευστη, κολλώδη θάλασσα άρνησης και πόνου, μια άβυσσο μηδενισμού. «Είχα χάσει κάθε φίλο που είχα», εξομολογήθηκε αργότερα ο Robert Smith, «κάθε έναν χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, κι αυτό γιατί ήμουν απίστευτα δυσάρεστος, απωθητικός και εγωκεντρικός.…
Read more

Δέκα Χρόνια Φονικό Κουνέλι!!!

Ήταν, θυμάμαι, ένα ζεστό βράδυ πριν 12 περίπου χρόνια και είχα βγει με μια μεγάλη παρέα στα Εξάρχεια. Είχαμε πιάσει την κουβέντα μ’ έναν τύπο που έγραφε στα blogs, μεγαλύτερο από μένα καμιά δεκαριά χρόνια, και ανταλλάσσαμε ιδέες καταμεσής μπυροποσίας. Ανέλυα κάποιο θέμα και ρητόρευα – υποθέτω με αποτελεσματικότητα, μια που με άκουγε με προσοχή.…
Read more

Η κοινωνική σάτιρα στον Αστερίξ

“O tempora, o mores!” Μέρος Ι. Εισαγωγή στον Αστερίξ Κάποια πνευματικά έργα κατορθώνουν να σου μιλήσουν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής σου – και κάθε φορά που σου μιλούν, ο λόγος τους παρουσιάζει διαφορές. Αυτό συμβαίνει αφενός διότι αλλάζεις εσύ ο ίδιος – και προσλαμβάνεις πάντα με διαφορετικό τρόπο τα ερεθίσματα που δέχεσαι. Αφετέρου όμως,…
Read more

À bout de souffle… Ή όλα ή τίποτα.

Ένα αφιέρωμα στην ταινία “Με Κομμένη την Ανάσα” του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ [Τόπος: μικροσκοπικό δωμάτιο στο διαμέρισμα της Πατρίσια. Ο Μισέλ και η Πατρίσια στο κρεβάτι] ΜΙΣΕΛ: “Θα άφηνες κάποιον άλλο άντρα να σε χαϊδέψει;” [τη χαϊδεύει απαλά] ΠΑΤΡΙΣΙΑ: “Ξέρεις… είπες πριν ότι φοβάμαι. Αλήθεια είναι – φοβάμαι. Επειδή θέλω να με αγαπάς. Μα, την ίδια…
Read more

Hitler lives, Hitler lives… (if we forget)

«Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι ακόμα σε οργασμό» – Μπέρτολτ Μπρεχτ Ο λόγος για ένα τραγούδι. Συμπεριλαμβανόταν σε μια συλλογή με ιστορικά και σπάνια αμερικάνικα τραγούδια, που ηχογραφήθηκαν στη διάρκεια των δεκαετιών του 30 και του 40. Την είχα ξετρυπώσει κάπου στα άδυτα του διαδικτύου, σαν…
Read more

Η Ιστορία των Cure. Kεφάλαιο 1: Τα σκοτεινά χρόνια

Ααα. Οι Cure. Ο παλιόφιλος Robert Smith. Ακούς ξανά τη μουσική τους και αισθάνεσαι πως ταξιδεύεις πίσω στα παλιά, ανταμώνεις με παρέες, επισκέπτεσαι μέρη που άλλοτε σύχναζες συχνά, αναβιώνεις συναισθήματα καταχωνιασμένα στα ενδότερα των αναμνήσεών σου. Αισθάνεσαι όμορφα. Είναι λες και πίνεις εκείνο το ποτήρι με κρασί που είχες καταχωνιάσει για χρόνια στο ράφι, μα…
Read more

Η Ρόζα του Ρεμπέτικου

Σάρα Σκιναζί ήταν τ’ όνομά σου, μα ήθελες να σε λένε Ρόζα. Ρόζα, σαν τα βαθυκόκκινα πέταλα που είχες φορέσει στα μαλλιά σου, τη νύχτα εκείνη που κλέφτηκες. Τη νύχτα που σκόρπισες παράνομα με τον έρωτά σου, καθώς η οικογένειά του δεν σ’ ενέκρινε. Μα ούτε οι δικοί σου σε ενέκριναν. Αγαπούσες το τραγούδι, τον…
Read more