Είναι όμορφο το χιόνι, μα ξέρεις γιατί; Δεν είναι το άσπιλο λευκό του, στο χρώμα του οποίου ξεβάφεται κάθε ατέλεια γύρω σου. Δεν είναι που εξωραΐζει και το ασχημότερο τοπίο, κάθε τενεκεδούπολη πηγμένη σε σίδερα, σύρματα και γκριζωπές εκφράσεις. Δεν είναι το απαλό του κάλυμμα, στρώματα βαμβάκι σωριασμένα, ικανά να επουλώσουν τις πληγές, να απορροφήσουν…
Read more
On the road to Woodstock Νυχτερινή ανάρτηση. Λέξεις που ανήκουν στις μικρές τις ώρες, φτερά που ξετυλίγονται σε σκοτεινό ουρανό. Δε βλέπεις μπροστά σου, δε ξέρεις τι γράφεις. Μόνο ανασαίνεις τον αέρα της νύχτας και θέλεις να γίνεις ένα με τα σύννεφα και τη βροχή. Πετώ λέξεις σχεδόν στην τύχη και εσύ, ο αναγνώστης, τις…
Read more
Έφυγα απ’ τη δουλειά νωρίς. Έξω η βροχή μου επιφύλασσε ψυχρή υποδοχή. Έφτασα στον σταθμό με το ποδήλατο, μουσκεμένος και λαχανιασμένος. Ενώ περίμενα το τρένο, παρατηρούσα τους κυματισμούς της βροχής στον αέρα – έμοιαζαν σχεδόν με χιόνι. Απόλαυσα το γκρίζο τ’ ουρανού – παρεξηγημένο χρώμα, ταυτισμένο με την αρνητική διάθεση, τη μετριότητα και την αναποφασιστικότητα.…
Read more
picture source Σάββατο βράδυ στο τρένο, καθόταν απέναντι μου μια κοπέλα που κρατούσε ένα λουλούδι. Ήταν ίσως το κλίμα μιας ευχάριστης βραδιάς, ή μια γενικότερη διάθεση ευφορίας από την πλευρά μου, μα μου άρεσε πολύ αυτό που είδα. Η κοπέλα ήταν καλή – μα ήταν το λουλούδι εκείνο που την ομόρφαινε ακόμα περισσότερο. Αν κρατούσε…
Read more
Ήθελα να γράψω κάτι, μα ήλπιζα να επέστρεφα νωρίς… Τώρα είναι αργά. Αργά για κείμενα. Αργά για σκέψη. Η αυριανή μέρα αδημονεί, οι υποχρεώσεις της το ίδιο. Το ρολόι μας κοιτάζει και το βλέμμα του προκλητικό, ενοχλητικό. Χαμογελάει με νόημα: “Εμπρός, κάνε με πέρα αν μπορείς. Αγνόησε με. Πράξε σα να μην υπάρχω”. Κι έπειτα…
Read more
Η επαφή με ανθρώπους ποτέ δεν είναι δίχως συνέπειες, πάντα φέρει αποτελέσματα. Άλλες φορές βγαίνεις εξυπνότερος. Άλλες πιο ηλίθιος. Γιατί υπάρχουν εκείνοι που θα θρέψουν τον εγκέφαλο σου, σα βροχή που πέφτει σε γόνιμο χώμα, γεννώντας δέντρα με μικρούς ήλιους. Και υπάρχουν αυτοί που θα κλαδέψουν το δέντρο, θα κρύψουν τον ήλιο, ενοχλημένοι από το…
Read more
Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι να με κατακλύζει ένας ατελείωτος κυνισμός. Στιγμές που δε πιστεύω τίποτα… Δε περίμενω τίποτα και από κανέναν… Δεν ελπίζω τίποτα… Μα, σε αντίθεση με τον Καζαντζάκη, δεν αισθάνομαι ελεύθερος. Γιατί ξέρω πως, λίγη ώρα μετά, πάλι θα αρχίσω να ελπίζω… και να κάνω σχέδια… και να έχω προσδοκίες. Γιατί έτσι είμαι,…
Read more
Δευτέρα, 22 Ιουνίου, 2009. Πέντε χρόνια πριν: Πιγκουίνοι σε ηλιοθεραπεία και Φονικά Κουνέλια… Αλλά και πολλά ακόμα ζώα, ένας ατελείωτος ζωολογικός κήπος. Όχι σαν αυτούς τους χαριτωμένους που βρίσκουμε να διακοσμούν τις πόλεις μας, σαν γλάστρες σε μπαλκόνια ένα πράγμα. Όχι, αυτός ο ζωολογικός κήπος είναι ο κατεξοχήν Ζωολογικός Κήπος, ο κήπος πριν απο όλους…
Read more
“Red Baloon”, by Paul Klee Πεθαίνεις όταν παύεις να ερευνάς τον κόσμο γύρω σου, όταν δεν αποκτάς πια καινούργιες γνώσεις, όταν δε σου γεννιώνται ερωτήματα, όταν δε γυρεύεις απαντήσεις, όταν επαναπαύεσαι στα ίδια και τα ίδια. Ο περισσότερος κόσμος πεθαίνει νέος, λίγο μετά τα χρόνια του σχολείου. Κάποιοι το τραβάνε περισσότερο, καμιά δεκαετία, ίσως και…
Read more
Κάποιες μέρες ξημερώνει, έχεις όλο το χρόνο στη διάθεση σου και θες να βγεις να περπατήσεις… Όχι να πας για καφέ, ή να ψωνίσεις, ή να δεις κάποιο φίλο, ή οτιδήποτε. Να κάνεις τη βόλτα σου, μόνος. Κατεβαίνεις κέντρο, περπατάς, γυρνάς Μοναστηράκι, Πλάκα… παρατηρείς τον κόσμο, αφήνεσαι στους ήχους, τα χρώματα, την κίνηση των περαστικών.…
Read more
Πρόσφατα σχόλια