Σα να βλέπω τον Παλιό Χρόνο. Κάθεται μόνος στον σταθμό περιμένοντας το τελευταίο τρένο. Έχοντας φτάσει πια στα βαθιά γεράματα, το χέρι του σφίγγει το βαρύ παλτό του, ενώ στη γενειάδα του φωλιάζουν οι νιφάδες του χιονιού. Στην απέναντι πλατφόρμα ο Νέος Χρόνος γελάει απ’ τη κούνια του και τινάσσει ανέμελα τα στρουμπουλά μωρουδίστικα πόδια…
Read more
Έφυγα απ’ τη δουλειά νωρίς. Έξω η βροχή μου επιφύλασσε ψυχρή υποδοχή. Έφτασα στον σταθμό με το ποδήλατο, μουσκεμένος και λαχανιασμένος. Ενώ περίμενα το τρένο, παρατηρούσα τους κυματισμούς της βροχής στον αέρα – έμοιαζαν σχεδόν με χιόνι. Απόλαυσα το γκρίζο τ’ ουρανού – παρεξηγημένο χρώμα, ταυτισμένο με την αρνητική διάθεση, τη μετριότητα και την αναποφασιστικότητα.…
Read more
~ Ήρθαν ξανά λοιπόν αυτές οι μέρες. Οι μέρες που αφυπνίζεται το παιδί-κουνέλι μέσα μου και φαντασιώνομαι ατελείωτα λευκοντυμένα τοπία από χιόνι, πανέμορφα ξύλινα σπίτια να ξεπετάγονται σαν μανιτάρια ανάμεσα τους, καπνός να ξεπηδά παιχνιδιάρικα από τις καμινάδες, και μια θάλασσα από έλατα στολισμένα με πολύχρωμα λαμπιόνια να ζωγραφίζουν τη νύχτα… Ενώ αντηχεί ανάμεσα τους…
Read more
Πρόσφατα σχόλια