Ένας εργάτης αναρωτιέται διαβάζοντας «Τις Θήβες ποιος με τις εφτά τις πύλες έχει χτίσει; Μες στα βιβλία δεν αναφέρονται παρά βασιλιάδων ονόματα μονάχα. Οι βασιλιάδες είχανε τις πέτρες κουβαλήσει; Την πόλη Βαβυλώνα που τόσο συχνά καταστρεφόταν ποιος την έχτιζε κάθε φορά; Στη χρυσωμένη πολιτεία της Λίμας όπου ζούσαν οι οικοδόμοι της, σε ποια σπίτια της…
Read more
«Μάλιστα κύριε, το μυθιστόρημα είναι ένας καθρέπτης που το περιφέρουν σ’ έναν μεγάλο δρόμο. Άλλοτε αντανακλά στα μάτια σας το γαλάζιο τ’ ουρανού, άλλοτε τον βούρκο απ’ τις λασπολακκούβες του δρόμου.» – Σταντάλ, «Το Κόκκινο και το Μαύρο» [“Le Rouge Et Le Noir”, 1830] Πάει καιρός από την τελευταία φορά που άνοιξε τις δρύινες πύλες…
Read more
Το πνεύμα, από αδράνεια και οκνηρία, προσηλώνεται συνήθως μονάχα σε ό,τι εύκολο και ευχάριστο του είναι: η τάση αυτή θέτει διαρκώς όρια στη γνώση μας· ποτέ κανείς δεν μόχθησε να εκτείνει το μυαλό του, να το πάει μακρύτερα από τα όριά του. Θα κοκκινίζαμε συχνά και για τις ευγενέστερές μας πράξεις, εάν μπορούσε ο κόσμος…
Read more
Σε αναζήτηση της Ουτοπίας Από τα παλιά χρόνια η τέχνη συσχετιζόταν με την Ουτοπία. Αποκαλύπτοντας ένα παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο, ξεδιπλωμένο ενίοτε ανάμεσα στα τέσσερα όρια του καμβά, ο ρόλος της τέχνης ήταν συνάμα αισθητικός και απελευθερωτικός. Όσο πλημμύριζε τις αισθήσεις με κάποια ιδέα εκείνης της αρχέγονης Ομορφιάς, άλλο τόσο ενέπνεε σκέψεις που αποζητούσαν…
Read more
Πέτρες και Χρυσός. Μια Εισαγωγή. Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν και με τους οποίους συναναστρεφόμαστε είναι σαν τα χαλίκια και τα βότσαλα της άμμου. Χρειάζεται να ψάξεις ανάμεσά τους για να εντοπίσεις τα κοχύλια. Κάποιες φορές θα μπορούσαμε να τους παρομοιάσουμε και με τα πετρώματα σ’ ένα ορυχείο, σκοτεινό και αχανές. Κανείς ποτέ δεν αποκρυπτογραφεί…
Read more
Πρόσφατα σχόλια